Σ' ένα απομονωμένο στρατόπεδο, ένας αγγελόμορφος στρατιώτης ζωγραφίζει με την προτροπή της γυναίκας του Στρατηγού τον σύζυγό της και διοικητή του. Ο πίνακας θ' αποκαλύψει κρυφές πτυχές των ηρώων αλλά και της ίδιας της τέχνης της ζωγραφικής. Μια ιστορία στην οποία αποσιωπούνται τα ονόματα των πρωταγωνιστών αλλά πολλές φορές και οι επιθυμίες τους, και όπου μια υπόγεια αίσθηση απειλής παραμονεύει ήρωες και αναγνώστες. Χρόνια αργότερα, όταν ο πίνακας γίνεται λαϊκό προσκύνημα σε μια πινακοθήκη, όλα πια θα έχουν πάρει τις διαστάσεις θρύλου. Από τις λιγοστές φορές που ο Μένης Κουμανταρέας δε γράφει για την Αθήνα του χθες ή του σήμερα, αλλά για ένα φανταστικό στρατόπεδο χαμένο κάπου μέσα στο χρόνο. Μια νουβέλα που ισορροπεί ανάμεσα στην παραβολή και στο παραμύθι.