[...] Η Εισαγωγή κατατοπίζει, όπως πάντα, λεπτομερειακά για τη βιογραφία του δραματουργού, αναλύει τα ίδια τα δραματικά κείμενα και τα εντάσσει αισθητικά, ιδεολογικά, γλωσσικά και δραματουργικά στα συμφραζόμενα της εποχής τους, και διαφωτίζει την πορεία της πρόσληψης και της αποτίμησής τους. [...] Με την έκδοση των τριών "ρομαντικών δραμάτων" του Παν. Σούτσου υπογραμμίζεται μία τάση, αντιθετική προς τον κλασικισμό, περιορισμένη και υποβόσκουσα, διαβρωμένη, συχνά, με στοιχεία της κλασικίζουσας δραματουργίας, έκδηλη σε λίγα, σχετικά, δραματικά έργα του 19ου αιώνα, εκείνη του Ρομαντισμού, που συνήθως ξεκινάει από συγκεκριμένα ξένα πρότυπα, όπως τα έργα του Λόρδου Βύρωνα, ύστερα εκείνα του Victor Hugo, ή, κυρίως, από την πρόσληψη του Σαίξπηρ μέσω του γερμανικού Ρομαντισμού. Ωστόσο, στην Ελλάδα το κίνημα αυτό δεν έφτασε ποτέ στις ακραίες εκφάνσεις στις οποίες έφτασε, λόγου χάρη, ο γερμανικός Ρομαντισμός (με έκδηλες απηχήσεις π.χ. στον Διονύσιο Σολωμό), και παρέμεινε συνήθως σ' ένα θεματικό επίπεδο, χωρίς άμεσες συνέπειες για τη δραματική φόρμα. [...] (Βάλτερ Πούχνερ, από τον πρόλογο)