Σε σας, ω Χάριτες, θέτει τα λίγα φύλλα του ένας ποιητής Επάνω στον αγνό βωμό, μαζί με μπουμπούκια τριαντάφυλλα, Και το κάνει αυτό με θάρρος. Ο καλλιτέχνης χαίρεται Το εργαστήρι του, όταν πάντα σαν Πάνθεον φαίνεται ολόγυρά του. Ο Δίας χαμηλώνει το θείο μέτωπο, και η Ήρα το υψώνει· Ο Φοίβος προχωρά, τινάζει το σγουρόμαλλο κεφάλι· Η Αθηνά κοιτάζει κάτω αυστηρά, κι ο Ερμής, ο ελαφρός, Στρέφει στο πλάι το βλέμμα του, πονηρό και τρυφερό μαζί. Στον Βάκχο όμως, τον τρυφερό κι ονειροπόλο, η Κυθέρεια σηκώνει Βλέμμα επιθυμίας γλυκιάς, υγρό και στο μάρμαρο ακόμη. Την αγκαλιά του νοσταλγεί, και μοιάζει να ρωτάει: Δεν θα 'πρεπε ο γιος μας ο λαμπρός στο πλάι μας να είναι;