Τα διηγήµατα καλύπτουν γεγονότα της δεκαετίας του '40 µέχρι το '55 περίπου, όπως τα έζησα τότε στο χωριό µου. Είναι µια προσπάθεια να καταγραφεί, όχι τόσο η ιστορική ακρίβεια των γεγονότων, όσο το αποτύπωµα που άφησαν στην παιδική ψυχή. Είναι, δηλαδή, µια προσπάθεια ν' ανακτήσω την παιδική µατιά, χωρίς την επίδραση της µεταγενέστερης γνώσης. Είναι µια προσπάθεια να γυρίσω στην ηλικία που όλα τα πράµατα ήταν πρώτα - ο έρωτας, ο θάνατος, η δύναµη, ο αποκλεισµός. Στην άµεση κι ωµή παιδική µατιά όπου δεν ξεχωρίζουν το ηθικό από το ανήθικο και το τραγικό πηγαίνει αντάµα µε το κωµικό και το γελοίο. Που δέχεται τα πράµατα χωρίς αξιολογήσεις και ιδεοληπτικές ενστάσεις. Αυτό, βέβαια, ίσως µοιάζει µε την προσπάθεια πόρνης ν' ανακτήσει την παρθενιά της. Ας είναι… Είναι ακόµα η νοσταλγία για λέξεις που έχουν πεθάνει, για εκφράσεις που πνίγηκαν µέσα στη πληµµυρίδα σαχλών και φλύαρων σεναρίων. Η νοσταλγία για την ατµόσφαιρα ενός "πολιτισµού'', που µας κράτησε όρθιους µέσα στη φτώχεια και την ασηµαντότητά µας και δεν χρειαζόταν να σµπαραλιαστεί τόσο βάναυσα, αρκούσε ίσως να µεταποιηθεί σαν παλιό φόρεµα. Εδώ, από τον πάτο του πηγαδιού, βλέπεις καθαρότερη τη λάµψη των αστεριών που πάνω στην κρύβουν οι φωταψίες της καθηµερινότητας.