Στην αρχή μιας ανάλυσης υπάρχει η μεταβίβαση, έννοια, την οποία ο Φρόϋντ συνδέει με την ορμή επανάληψης. Για τον Λακάν αυτή "δεν στοχεύει τίποτε άλλο εκτός από την ιστορικοποιητική χρονικότητα της εμπειρίας της μεταβίβασης, έτσι και το ένστικτο του θανάτου εκφράζει στην ουσία το όριο της ιστορικής λειτουργίας του υποκειμένου" (σελ. 318). Το όριο αυτό είναι ο θάνατος και "αναπαριστά το παρελθόν με την πραγματική του μορφή", δηλαδή "το παρελθόν που εκδηλώνεται ανεστραμμένο μέσα στην επανάληψη", ριζικά διαφορετικό από το φυσικό παρελθόν, το επικό παρελθόν, και το "ιστορικό παρελθόν όπου ο άνθρωπος βρίσκει την εγγύηση του μέλλοντός του". Μία από τις επιπτώσεις της λειτουργίας του χρόνου στην τεχνική της ψυχανάλυσης αφορά την διάρκεια των συνεδριών. Ο Λακάν εισήγαγε την πρακτική των συνεδριών της μεταβαλλόμενης διάρκειας, τις περισσότερες φορές σύντομες, μερικές φορές υπερβολικά σύντομες. Σημειώνει ότι η διαδικασία των σύντομων συνεδριών έχει "ένα ακριβές διαλεκτικό νόημα στην τεχνική της εφαρμογή" (σελ. 315), παίρνοντας σαν παράδειγμα της αποτελεσματικότητάς της το να έχει καταφέρει "να έρθουν στο φως σε κάποιο αρσενικό υποκείμενο, φαντασιώσεις πρωκτικής εγκυμοσύνης με το όνειρο της ελευθέρωσής του με καισαρική τομή". Ο ρόλος της στίξης, του τονισμού, της τομής στην καθοδήγηση των συνεδριών από τον ψυχαναλυτή αποκαλύπτεται εδώ κεφαλαιώδης. Η στίξη "σταθεροποιεί το νόημα", και "η αδιαφορία με την οποία η τομή του timing διακόπτει τις στιγμές βιασύνης στο υποκείμενο" μπορεί να εμποδίσει την ανάδυση της αλήθειας.