Θα περάσω πολύ όμορφα, σκέφτεται ο νεαρός άντρας καθώς βάζει μόνο μία βερμούδα και βγαίνει στην παραλία. «Για πες μου, Χριστίνα, τι είδους κοχύλια θέλεις να μαζέψεις; Αυτό εδώ κάνει; Μήπως αυτό είναι καλύτερο;» Περπατούν πλάι-πλάι. Βλέπουν, παρατηρούν ψαχουλεύουν την άμμο. Αναφωνούν σαν μικρά παιδιά μόλις ανακαλύψουν ένα κοχύλι ελάχιστα διαφορετικό απ’ τα άλλα. Συναγωνίζονται ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα, τα μεγαλύτερα, τα ωραιότερα. Σταματούν μόνο για ένα σάντουιτς το μεσημέρι. Συνεχίζουν το απόγευμα. Η ώρα περνάει. Ο ήλιος ετοιμάζεται να γύρει και το φως της ημέρας μειώνεται σιγά-σιγά. Συγχρόνως εντοπίζουν στην άμμο ένα τεράστιο ελικοειδές κοχύλι σε σχήμα σαλιγκαριού. Συγχρόνως σκύβουν να το τραβήξουν. Σκοντάφτουν, πέφτουν και βρίσκονται αγκαλιασμένοι στην άμμο. Γελούν αυθόρμητα, κοιτάζονται και νιώθουν αμηχανία. Η Χριστίνα ξέρει πολύ καλά τι ένιωσε. Επιθυμία, έντονη επιθυμία να τον αγκαλιάσει. Δεν προλαβαίνει να αναρωτηθεί τι να ένιωσε o Αντουάν, καθώς εκείνος για να βγει από τη δύσκολη στιγμή τινάζει τη φωτογραφική μηχανή που έχει πέσει μαζί τους στην άμμο.