"Η προσωρινότητα αποτέλεσε πάντοτε την κύρια εσωτερική μου επιλογή. Γι’ αυτό φρόντιζα να ακυρώνω σιωπηρά όλες τις επιτυχίες που είχα κατά καιρούς. [...] Δεν αποτέλεσαν ποτέ τίτλους αρχής, αλλά κρεσέντο μουσικής για φινάλε εξόδου. Πάντοτε περαστικός. Μου αρέσει η έκφραση και δεν διστάζω να την επαναλαμβάνω". Ο Κώστας Βρεττάκος, σε ηλικία ογδόντα ετών, συμφιλιώνεται με τον χρόνο, παρουσιάζοντας τα νεανικά ποιήματά του -τα "υπόλοιπα νεότητας", όπως τα χαρακτηρίζει- υπό τον γενικό τίτλο "Προστιθέμενη αξία". Ο αναγνώστης καλείται να γίνει συνένοχος στην τακτοποίηση-ανασκόπηση της ζωής του ποιητή, που αντιμετωπίζει πλέον τα ποιήματά του ως βιογραφικά στοιχεία - όπως κάποια αντικείμενα που τον περιβάλλουν και θεωρεί απαραίτητο να τα διασώσει. Η ποίηση δεν προσφέρεται / σε επιπόλαιες συγκινήσεις. / Σκέψεις καταγράφει, πικρές / κι αδιέξοδες συχνά. /Θνήσκοντα αισθήματα / Αναλαμπές αισιοδοξίας / διαπιστώσεις ήττας.