Σε αντίθεση με μια σκέψη που βλέπει μόνο την ταλάντευση του σύγχρονου εργαζομένου ανάμεσα σ' έναν αγχώδη ατομικισμό και μια συνθλιπτική κοινωνική μαζικότητα, η παρούσα πραγματεία ανιχνεύει δυνατότητες για συνομολόγηση ισότιμων και αλληλέγγυων κοινωνικών σχέσεων. Με εργαλείο την κοινωνική σχέση, η ανάλυση στρέφεται σε πρωτοποριακά πεδία κοινωνικής δράσης, όχι για να αναλύσει τις δομικο-λειτουργικές τους συντεταγμένες, αλλά για να εμβαθύνει σε φαινόμενα προσφοράς και ανταπόδοσης, συναισθηματικής εγγύτητας και πνευματικής ομοιότητας που δημιουργεί στους εργαζομένους η συστράτευση στο κοινό έργο. Αν λίγοι έχουν την ευκαιρία να δράσουν σε νεωτεριστικά πεδία δράσης, αυτό δεν σημαίνει πως τα εν λόγω πεδία δεν υπάρχουν ή είναι μικρής σπουδαιότητας. Η αλλαγή και η ριζοσπαστικότητα δεν θα πρέπει πάντοτε να αναζητούνται στα ποσοτικά μεγέθη ή στη συνήθως αναποτελεσματική κατά μέτωπο σύγκρουση και στα ρήγματα που η γνώση από το ένα μέρος, και η ανάγκη για κοινωνικότητα από το άλλο, διανοίγουν στις κυρίαρχες σημασίες του κοινωνικού νοήματος. Η αποστασιοποίησή μας από ιδεολογικούς μηχανισμούς που ταυτίζουν την αλήθεια με την ακρότητα των πεποιθήσεων, μας επιτρέπει να τείνουμε ευήκοον ους στους θεσμικούς τριγμούς και στις πολιτισμικές δονήσεις που σημειώνονται ήδη στην εποχή μας. Πέραν αυτού, επισύρει την προσοχή μας στην ανάδυση ενός νέου "εμείς" που μάχεται για την επικράτησή του απέναντι στις διοικητικές σκοπεύσεις του ισχύοντος οικονομικιστικού κοινωνικού καθεστώτος.