Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που πλήττει έντονα την ελληνική κοινωνία από τα τέλη της δεκαετίας του 2000, το διακύβευμα της μεταρρύθμισης του Κοινωνικού Κράτους απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκτός, όμως, από τις παρεμβάσεις της κεντρικής διοίκησης στους κρίσιμους τομείς της απασχόλησης, της υγείας, της κοινωνικής ασφάλισης και της κοινωνικής πρόνοιας, οριοθετήθηκε ως σημαντική πρόκληση ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην άσκηση πολιτικών κοινωνικής προστασίας. Από την άλλη πλευρά, παρά τις έντονες περιφερειακές και τοπικές διαφοροποιήσεις της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, η ερευνητική συζήτηση για τις πολιτικές κοινωνικής προστασίας στο επίπεδο των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης παρέμεινε περιορισμένη. Αντικείμενο της Μελέτης είναι η διερεύνηση των κοινωνικών και των οικονομικών παραγόντων που επηρεάζουν την άσκηση πολιτικών κοινωνικής προστασίας από τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α' βαθμού, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τον (δυνητικό) ρόλο του "τοπικού" στο σχεδίασμα και την υλοποίηση των αντίστοιχων πρωτοβουλιών. Παράλληλα με την επισκόπηση της δογματικής συζήτησης η Μελέτη χρησιμοποιεί εμπειρικά δεδομένα από επιτόπια δειγματοληπτική έρευνα στους Δήμους Αθηναίων, Αιγάλεω, Ελληνικού-Αργυρούπολης και Χαλανδρίου, τεκμηριώνοντας ότι ο γεωγραφικός διαχωρισμός των Δήμων αντιστοιχεί και σε διαχωρισμό των επιπέδων φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Η μελέτη εξετάζει συστηματικά τις δυνατότητες και τις προκλήσεις ανάπτυξης ενός μοντέλου Τοπικού Κοινωνικού Κράτους στην Ελλάδα, που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της συζήτησης περί Ενεργητικού Κοινωνικού Κράτους, καθώς προσανατολίζεται αφενός στη σύνδεση των δημόσιων κοινωνικών παρεμβάσεων με τις αναπτυξιακές πολιτικές και την προώθηση της απασχόλησης, αφετέρου στην ενίσχυση των ευκαιριών και των προσωπικών δυνατοτήτων επιλογής των ατόμων που αντιμετωπίζουν καταστάσεις ανάγκης. Αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για τους εκπαιδευτικούς, ερευνητές και σπουδαστές της Κοινωνικής Διοίκησης και τ