«Την 23ην, 24ην, 25ην και 26ην [σ.σ.: Αυγούστου 1921] παρεμείναμε εις τας ως άνω θέσεις μας [σ.σ.: τραπεζοειδής λόφος στο Εσκί Πολατλί πριν την 'Αγκυρα] και βάλλοντες άλλοτε μεν σφοδρώς άλλοτε δε αραιώς κατά του εχθρού όστις ειργάζετο δραστηρίως δια την κατασκευήν χαρακωμάτων διότι η 'Αγκυρα εκινδύνευε. Κατά τας ημέρας ταύτας υποφέραμεν πάρα πολύ εκ της πείνης, επί τρεις ημέρας δεν μας δώσανε ουδέ ψύχα άρτον και ως εκ τούτου αρχίσαμε ο καθείς να τριβή σιτάρι δια να βράση να φάγη και άλλοι μεν το βράζαν ολόκληρο, άλλοι δε σπάζανε με πέτρας ή σφύρας, και το κάνανε μπλουκούρι, άλλοι πάλιν το αλέθανε δια των καφφεμύλων έκαστος και την τέχνην του, να ήσαν αναγνώστα να έβλεπες ενόμιζες πως ήτο ολόκληρον συνεργείον επισκευών και ταύτα τα έκανε όλα η λιόρδα=πείνα. Ευτυχώς που βρέθηκε και αυτό το σιτάρι και τη γλυτώσαμε ει δε μη θα πηγαίναμε χαμένοι αλλά πάλιν Δόξα τω Θεώ. Καθώς λέγει και η παροιμία "Η πείνα τέχνες κατεβάζει"». Η μονάδα του Θεόδωρου Ιωαννίδη έφυγε τελευταία καλύπτοντας την οπισθοχώρηση της Στρατιάς από τον Σαγγάριο. Είχαν φθάσει 50 χιλιόμετρα από την 'Αγκυρα].