Οι µακρινοί ήλιοι, στο απροσµέτρητο χάος του Απέραντου, έστελναν το παλλόµενο φως τους στη Γη . και την κοσµούσαν µε χρώµατα και σχήµατα... Ένας πίνακας στην τρέλα της ανεξήγητης Δηµιουργίας. Στους µπερδεµένους κρίκους της αλυσίδας: στο «πώς» και στο «γιατί»... Οι απορίες όρµησαν σαν χείµαρροι στο µυαλό και µε παρέσερναν –όπως οι «πολυµήχανες παρθένες»– στην επανάληψη της αµαρτίας: στις ίδιες σκουριασµένες απορίες, που παραµένουν αιώνια στο σκονισµένο ράφι.