«Ξέρω καλά πως, αν προσπαθήσω να θάψω ή να αγνοήσω τη μάχη που γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, το μόνο που θα πετύχω θα είναι να προκαλέσω έναν ακόμα μεγαλύτερο πόλεμο. Αισθάνομαι σαν να κινούμαι πάνω σε μια σιδηροτροχιά που διακλαδίζεται, με τη μία γραμμή να οδηγεί στο άσυλο και την άλλη στην ελευθερία. Είμαι σίγουρη πως αυτό που μ’ έσπρωξε να μελετήσω την ενσυνειδητότητα ήταν η ανάγκη μου να λύσω τους δυσλειτουργικούς δεσμούς μου και να μπορέσω να βάλω λίγη τάξη στο εσωτερικό μου τρελάδικο. […] Αυτό είναι ένα βήμα-πρόκληση, όσο περισσότερο όμως εξασκώ την ενσυνειδητότητα, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω σε ποιο βαθμό ο άνθρωπος είναι υποχείριο των σκέψεων και των συναισθημάτων. Τα περιθώρια ελευθερίας μας είναι πολύ στενά, μέχρι τη στιγμή που θα έχουμε καταφέρει να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας. Με την ενσυνειδητότητα, μπορούμε να κατανοήσουμε πολύ καλύτερα την ανθρώπινη κατάσταση. Κανείς δεν μας κυνηγάει πραγματικά, απλώς οι περισσότεροι ζούμε κυριευμένοι από τον δικό μας πόνο και την άγνοια, και συχνά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα λόγια και τις πράξεις μας.»