Διάττοντες ενθουσιασμοί γεμίζουν τις Αυγουστιάτικες νύχτες ,Η θάλασσα ξεπλένει νωχελικά τις τελευταίες βιαστικές αγάπες , Κι εγώ, σ' ένα βράχο, ψαρεύω ώρες δειλινές και μοναξιές, αυτοδίδακτες. Μη σε ξεγελάει ο ίσκιος σου, το σώμα δεν ψηλώνει , το ανάστημα είναι που μετράει... , Αφού έτσι κι αλλιώς θα πληγωθείς, φρόντισε να έχεις μαζί σου, λίγη ποίηση για τα πρώτα τραύματα. Ω φύση, το μεγαλείο σου! Ω γλώσσα, ο πλούτος σου! Ω του σύμπαντος Μέγα Δημιουργέ, η σοφία Σου! Μήπως, όταν ο Θεός στιχουργεί, οι ποιητές πρέπει να σωπαίνουν... Η ορθή ανάγνωση της φύσης, της ψυχής και του νου,αποτελεί πράξη ποιητική. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)