Τριανταπέντε χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατό του, ο ποιητής Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος κατείχε μια πρώτη θέση στις προτιμήσεις Ελλήνων αναγνωστών, ενώ και αρκετά αργότερα η συμβολή του στην ελληνική λογοτεχνία επρόκειτο να εκτιμηθεί έμπρακτα, με την απόδοση ποιημάτων του στη δημοτική. Αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες δεν έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των σπουδαστών της νεοελληνικής λογοτεχνίας, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, που και αυτές υπαγορεύτηκαν από τις ανάγκες της ιστορικής έρευνας και περιορίστηκαν κατά κανόνα στη διατύπωση γενικών κρίσεων. Δεν είναι τυχαίο, λόγου χάρη, πως ένα σημαντικό για την εργογραφία του θεατρικό, η εκτενέστατη Αγορά, είτε αγνοείται είτε θεωρείται χαμένη ή έστω δυσεύρετη, αν και αντίτυπά της διατίθενται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων και στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, ενώ το μοναδικό σωζόμενο αυτόγραφό του παρέμεινε ως σήμερα αγνοημένο αρχειακό υλικό. Ωστόσο, ο Παοαρρηγόπουλος αξίζει της προσοχής μας, και όχι μόνο για τους λόγους που επισημαίνει ο Κωστής Παλαμάς στο κείμενό του "Ένας λεοπαρδικός ποιητής".Συγκεντρώνοντας τα γνωστά και πολλά άγνωστα ποιήματά του, η παρούσα έκδοση στοχεύει να συμβάλει σε μια μεγαλύτερη εξοικείωση με το έργο αυτής της σκοτεινής, της πλέον πεισιθάνατης μορφής των ελληνικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. (Από την εισαγωγή της έκδοσης)