Το βιβλίο αυτό δεν έρχεται να επιβεβαιώσει την επιστροφή της ηθικής στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης. Στην πραγματικότητα, συνιστά ένα εγχείρημα που στοχεύει να καταδείξει ότι δε συνέβη ξαφνικά η ηθική να ελκύσει το ενδιαφέρον του ανθρώπου. Ο άνθρωπος ζήτησε τη βοήθειά της όχι σε μια κρίση μετανοίας, αλλά για το ακριβώς αντίθετο: να επιβεβαιώσει, να δικαιώσει μια πορεία πραγμάτων που ο ίδιος δημιούργησε. Στον αντίποδα μιας τέτοιας λογικής, αυτό το βιβλίο επιχειρεί να ασκήσει κριτική στην κυρίαρχη στις μέρες μας ιδεολογία για την ηθική, επιλέγοντας να συζητήσει για την ηθική όχι με κριτήριο "διαδικασίες" και "συνθήκες", αλλά με άμεση αναφορά στην ανθρώπινη κατάσταση, την οποία και ενότητα διακρίνει και διαχρονικά χαρακτηριστικά συνθέτουν. Αυτό το κάνει αναδεικνύοντας την σημασία της ιστορίας, της αφήγησης, στην διαμόρφωση του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Πρότυπο αφήγησης σε μια τέτοια συζήτηση αποτελεί η ζωή του Χριστού, όπως την αφηγείται η ιστορία που συγκροτεί η θεία Λειτουργία