Ορισμένα κείμενα του βιβλίου διέπονται από ένα πνεύμα αντιλογίας. Ή για να το εκφράσω με ένα διαφορετικό και εμφατικότερο τρόπο. Είναι κείμενα μιας πολεμικής απέναντι στην προχειρότητα, την ευτέλεια, την επιπολαιότητα, τη ρηχότητα, την υποκρισία, τη φαυλότητα (που εκφράζεται κυρίως με το παιχνίδι μιας ανέντιμης συναλλαγής), οι οποίες, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό την πνευματική ζωή αυτού του τόπου. Χρειάζεται όμως ευθύς αμέσως να διευκρινίσω ότι ο σκοπός αυτής της πολεμικής δεν είναι να εξαγγείλει και πολύ περισσότερο να διδάξει νέες κριτικές αρχές και νέα κριτικά ήθη· ούτε ακόμη να παίξει, εκ του ασφαλούς, τον ρόλο του κήνσορα ή του τιμητή των πολιτισμικών μας τεκταινομένων αλλά να ταράξει (στο μέτρο του δυνατού) τα λιμνάζοντα ύδατα, να υποβάλει ερωτήματα, να αμφισβητήσει ορισμένες βεβαιότητες και το κυριότερο: να προτείνει μια εναργέστερη και απαιτητικότερη εξέταση κάποιων παγιωμένων θέσεων ή εννοιών που σχετίζονται με τα λογοτεχνικά και τα πολιτισμικά μας πράγματα.