Μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Γιάννη Παπαϊωάννου, που εργάσθηκε ως ηχολήπτης στο ιστορικό στούντιο της Columbia τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Παράλληλα η αποτίμηση μιας ολόκληρης εποχής, όσο κι η ανασκόπηση ενός μεγάλου μέρους της ιστορίας της ελληνικής δισκογραφίας, των ανθρώπων που τη διαμόρφωσαν και των τραγουδιών που τραγουδήθηκαν από αρκετές γενιές μέχρι σήμερα. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου αγαπημένο, γνώριμο πρόσωπο στον μουσικό χώρο, καταθέτει στις σελίδες του βιβλίου τη δική του μαρτυρία από τα "αυλάκια" των βινυλίων, τις ατελείωτες ώρες ηχογραφήσεων. Το λαϊκό τραγούδι, το έντεχνο και το μοντέρνο, οι γνώριμες κι αγαπημένες φωνές όπως αυτές του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα, του Γρηγόρη Μπιθικώτση και του Στέλιου, οι στιγμές της δημιουργικής αγωνίας για καλλιτέχνες όπως ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης, αγαπημένοι συνθέτες όπως ο Άκης Πάνου και ο Γιάννης Σπανός, ερμηνευτές όπως ο Γιώργος Νταλάρας, η Χαρούλα Αλεξίου, ο Δημήτρης Μητροπάνος, η Δήμητρα Γαλάνη, ο Στράτος Διονυσίου, αλλά και τα ίδια τα τραγούδια, τα πιο εκλεκτά του ρεπερτορίου μας τα τελευταία 30 χρόνια, συνδυάζονται αρμονικά στο "μωσαϊκό" της αφήγησης από τον άνθρωπο που κατέγραφε τα πάντα πίσω από το τζάμι του στούντιο - ήχους, νότες αλλά και ξεχωριστές ανθρώπινες στιγμές. Αυτοβιογραφούμενος και λάτρης εκείνης της εποχής, ο Γιάννης Παπαϊωάννου φέρνει τον αναγνώστη μερικά βήματα πίσω, του ξεδιπλώνει αξίες γνέφοντας νοερά προς το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού... "... Όλα ξεκίνησαν την αρχή του καινούργιου αιώνα. Τότε δούλευα στον ραδιοφωνικό σταθμό "Μελωδία". Στο στούντιο δεν υπήρχε πια τζάμι να χωρίζει τον ηχολήπτη από τον παραγωγό, ή, όπως εγώ είχα συνηθίσει, τον μουσικό ή τον ερμηνευτή από μένα. Και μόνο αυτό; Ούτε ταινίες ηχογράφησης, ούτε μοντάζ, κόψε-ράψε. Ένας υπολογιστής γεμάτος τραγούδια, ένα πρόγραμμα το wave lab, κι όλα ήταν πολύ πιο απλά. Θυμόμουνα στιγμές από ηχογραφήσεις στο στούντιο της Columbia που κατά κύριο λόγο είχα δουλέψει και δεν κρατιόμουνα, τα έλεγα. Καμία σχέση μ