Ο Βασίλης Κατσικονούρης, μια από τις σημαντικότερες νέες δυνάμεις μας στη δραματουργία, έχει έως τώρα αιφνιδιάσει για τα θέματα που επεξεργάζεται [...] Η κατανάλωση, η τέχνη και η επιστήμη, η επικοινωνία και οι νόμοι της εξάρτησης και δημιουργίας αναγκών, ο πλασματικός κόσμος της τέχνης και ο ορθολογισμός της επιστημονικής τεκμηρίωσης είναι οι παγίδες που στήνονται για να βοηθήσουν ή να εκμεταλλευτούν ή να υπονομεύσουν αυτόν τον θηλυκό Μίνσκιν που λειτουργεί σαν καταλύτης και με την σειρά του διαλύει τις προθέσεις τους και αλλοτριώνει τον βίο τους. Και όταν επιλέγει ως πραγματικότητα την φυγή στο άλλο, αφήνει στο περιβάλλον μια αίσθηση απώλειας και ενοχής [...] Το έργο του Κατσικονούρη χάρη και στην καλή παράσταση αποδεικνύει πως το ελληνικό έργο συνεχίζει να μας προικίζει με νέες οπτικές γωνιές λήψης. (Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Τα Νέα", 30.04.2012) [...] μας προσελκύει η παράκαμψη των χαραγμένων δρόμων η οποία, ας το ομολογήσουμε τώρα, συνδέει αυτό το έργο τόσο με "Το Γάλα" και τους "Αγνοούμενους", όσο και με την υπόλοιπη δραματουργία του συγγραφέα. Ο Κατσικονούρης ταξιδεύει ασταμάτητα και συνεχίζει να μας θυμίζει εκείνες τις ξεθωριασμένες πινακίδες στις άκρες των πολύβουων αυτοκινητόδρομων: πάροδος, παράκαμψη, έξοδος. Πρέπει να στρίψουμε; (Γιώργος Πεφάνης)