Ο Χ. Λυπιρίδης, με τη διεισδυτική ματιά του μηχανικού, «χτίζει» μια «σχηματική» συλλογή από ποιήματα θεμελιώνοντάς τη σε Πέντε Σημειώματα, που ξετυλίγονται σαν μια ρέουσα θεατρική παράσταση και που ξεχωρίζουν για τον ιδιαίτερο τρόπο αποτύπωσης εμπειριών, σκέψεων και ερωτημάτων για τη ζωή, χαρίζοντάς μας έντονα εναλλασσόμενες εικόνες χρωματισμένες με βαθιά νοήματα. Πέντε οι Φίλοι, όσα και τα εντευκτήριά τους η Cosmopolis, η Σταυροβελονιά, η Βεντέτα, o Ιανός, το Εμιγκρέ Η Μοίρα που γελά Η Πίστη που γεννά Η Μνήμη που και αυτή γεννά, ενώ νομίζουν πως ξεχνά Ο Τζόυ που ξέρει καλύτερα από όλους να μετρά και το Παρόν που πάντα κρίνουν πολλοί, χωρίς να έχουν αισθανθεί [...] Θυμάμαι ότι σ’ εκείνη την πρώτη συνάντηση Πρώτα ήρθε η Πίστη ύστερα ήρθε η Μοίρα με μια φωτογραφία της Μνήμης με ελπίδα να θυμηθεί ο Τζόυ τι αισθάνθηκε το Παρόν μη με ρωτάς Το παράθυρο άνοιξε η Μνήμη τη μυρωδιά του ανέμου άρπαξε η Μοίρα στο μπαλκόνι βγήκε το Παρόν άκουσε την Πίστη και σάλταρε ο Τζόυ από πόσο ψηλά μη με ρωτάς [...] Πώς περπατούν μαζί οι φίλοι τον άπιστο μην τον ρωτάς