Αν το Θέατρο είναι ο τόπος όπου εικονοποιείται το αιώνιο παράδειγμα των μύθων, και η Μουσική είναι ο τρόπος που το ανθρώπινο συγκλίνει στην άφατη καθολική αρμονία, τότε η Όπερα είναι μάλλον η μέγιστη σύζευξη αυτών των δυο σε μια μοναδική Τέχνη που στόχο έχει τη γεφύρωση του πεπερασμένου με το υψηλό και το αληθές. Αυτή τουλάχιστον ήταν η αντίληψη του μεγάλου Γερμανού μουσουργού Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο οποίος συνέθεσε τα έργα του με σκοπό τη μύηση του φιλότεχνου κοινού στο άχρονο και το αρχέτυπο Το μουσικό δράμα του Πάρσιφαλ, ίσως η σπουδαιότερη όπερα που γράφτηκε μετά το περίφημο Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν, εμπνευσμένη από τη μεσαιωνική γραμματεία του Αρθούρου και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του ίδιου του Βάγκνερ, παριστά τη διαδρομή του ήρωα για τη σωτηρία της ψυχής του, μέσα από τα μυστήρια του Δισκοπότηρου, που φέρει την δύναμη της επανένωσης της σχέσης του ανθρώπου με το θεϊκό. Το λιμπρέτο της επικής όπερας, μεταφράζει και προλογίζει ο Φώτης Παπαθανασίου. Η έκδοση συνοδεύεται από σπάνιες γκραβούρες και φωτογραφίες της εποχής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)