Η Ασταβάκρα Γκίτα είναι ένα πανάρχαιο ινδικό κείμενο της κλασικής περιόδου Βεδάντα. Έχει σχολιαστεί και εκτιμηθεί από πολλούς σημανιικούς πνευματικούς δασκάλους όπως οι Ραμακρίσνα, Βιβεκανάντα, Ραμάνα Μαχαρσί, Ραντχακρίσναν και Όσσο, καθώς παρουσιάζει με σπάνια καθαρότητα και δύναμη τις παραδοσιακές διδασκαλίες του μη δυϊσμού (Ανταβαϊτά). Οι διδασκαλίες της Ασταβάκρα Γκίτα έχουν πολύ εύστοχα χαρακτηρισθεί ως ένα "κβαντικό άλμα στο απόλυτο". Ο Μάνουελ Σοχ, ερμηνεύοντας τη διαχρονική σοφία του αρχαίου κειμένου μέσα από την οπτική και τις ποιότητες του σύγχρονου ανθρώπου, μας δείχνει στην πράξη, βήμα βήμα, πώς μπορούμε, αντί να αναλωνόμαστε στη διαρκή αντίδραση και προσπάθεια ν' αλλάξουμε τα πράγματα γύρω μας, απλώς να τα παρατηρούμε. Πώς, αντί να ταυτιζόμαστε με το σώμα, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις συνήθειες και τις εμπειρίες του, μπορούμε να συνδεθούμε με την αιώνια συνειδητότητα απ' όπου πηγάζουν όλα αυτά. Ο Μάνουελ με ξεχωριστή καθαρότητα και απλότητα περιγράφει πώς μπορεί κανείς να παραμείνει μέσα στην κατάσταση της εσωτερικής γαλήνης, απ' όπου αναδύονται όλες οι ποιότητες της ζωής και η αγάπη, η ειρήνη και η συμπόνια, έκσταση και η φώτιση.