Σε εκείνο το ταξίδι μου, οδήγησα, για πρώτη φορά, στον παράδρομο. Είχε, μάλλον, σημάνει η ώρα να κόψω ταχύτητα, να σωπάσω, να παρατηρήσω, να συλλέξω νέες εικόνες και να αφουγκραστώ τους ψιθύρους του μικρού περιφερειακού δρόμου. Να κάνω μια διαφορετική διαδρομή. Εκεί, στον παράδρομο, με συντροφιά πλάσματα παράξενα, παραμύθια αλλιώτικα και ένα παγωτό φράουλα και σοκολάτα μαζί, συνάντησα στιγμές. Στιγμές από το παρελθόν που δικαιολογούσαν το παρόν και φαίνονταν να προδιαγράφουν το μέλλον. Εκεί επέλεξα μιαν άλλη πορεία. Μια πορεία που με οδήγησε σε έναν, ολότελα, ταιριαστό τερματικό. Εκεί. Στον παράδρομο.