Αυτό το βιβλίο κάθε άλλο παρά φιλοσοφικό είναι. Αντίθετα, είναι μια κραυγή που πλανάται αιώνια, επάνω από μια ανθρωπότητα, που αρνείται να βγάλει τις ωτοασπίδες από τ’ αφτιά της, αρνείται να ακούσει, αρνείται να βγάλει τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια της, να δει, να νιώσει, να αισθανθεί, τι ζοφερό μονοπάτι διάβηκε ο άνθρωπος από την ύπαρξή του μέχρι τώρα. Είναι μια κραυγή που αντηχεί, όχι στις ερήμους, όχι στο διάστημα, αλλά μέσα στον υπαρκτό, τυφλό και κουφό κόσμο. Γιατί; Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί ο άνθρωπος, αντί να καλλιεργήσει την αγάπη, την ειρήνη, την ευτυχία, έσπειρε και φύτεψε, καλλιέργησε, τον πόνο, την οδύνη, την καταστροφή και τη δυστυχία; ΓΙΑΤΙ; Ο συγγραφέας είναι ένας άνθρωπος. Κι αυτός με μαύρα γυαλιά και ωτοασπίδες. Όμως, αυτή η κραυγή, κατάφερε να διαπεράσει την αναπηρία του, εμφανιζόμενη σαν παραλήρημα, μιας και δεν έβρισκε άλλο άνοιγμα για να χωθεί στο μυαλό του.