Πώς κρύβονται οι άνθρωποι ο ένας απ' τον άλλον, ο ένας με τον άλλον, ο ένας μέσα στον άλλον; Πώς διαπραγματεύονται τα τραύματά τους, πώς μαθαίνουν να τα κουβαλούν; Στο δεύτερο βιβλίο του με ποιήματα, ο Ένο Αγκόλλι καταθέτει τρεις (και μισή) ιστορίες που περιπλέκονται ιστορικά, διασυνοριακά, και ψυχολογικά για να συνθέσουν ένα πολυφωνικό μόρφωμα που ιχνηλατεί τον έρωτα, τη μετανάστευση, το φύλο και το τρανς, τους γονείς. Τα αφηγηματικά τόξα άλλοτε συγκλίνουν σχεδόν μεταφυσικά, άλλοτε αλληλο-εγκιβωτίζονται, και άλλοτε αποκλίνουν τελεσίδικα, περιστρεφόμενα πάντοτε γύρω από τα συλλογικά τραύματα μέσα από τα οποία σφυρηλατούμε καινούργιους γονείς ή παράλληλους αφηγηματικούς εαυτούς. Το βιβλίο μελετά τους κρυμμένους κοινούς τόπους που δημιουργούν οι πληγές του έρωτα, της ξενιτιάς, της ταυτότητας που δεν χώρεσε εν τέλει ακριβώς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)