Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελούν οι μεταφράσεις έργων του Ιωάννη Χρυσοστόμου που σώθηκαν στην παλαιοσλαβική γλώσσα σερβικής ορθογραφίας στην περιοχή της Δυτικής Βαλκανικής και του Αγίου Όρους. Σκεφτόμενοι με σύγχρονους όρους θεωρίας της λογοτεχνίας το ζήτημα της μετάφρασης, όπως υποστηρίζει ο Paul Ricoeur "ανοίγει δυο διαφορετικούς δρόμους για την πρόσβαση στο πρόβλημα που θέτει η μεταφραστική πράξη: να εκλάβουμε τον όρο μετάφραση υπό τη στενή έννοια της μεταφοράς ενός λεκτικού μηνύματος από μια γλώσσα σε μια άλλη, είτε υπό την ευρεία έννοια, ως συνώνυμο της ερμηνείας κάθε σημαίνοντος συνόλου στο εσωτερικό της ίδιας γλωσσικής κοινότητας". Εμείς ακολουθούμε ως γνώμονα και πάντα κατά προσέγγιση τη δεύτερη περίπτωση, της ευρείας έννοιας, δηλαδή, της μεταφραστικής πράξης ως συνωνύμου ερμηνείας κάθε σημαίνοντος συνόλου. Ένα κείμενο από μόνο του αποτελεί ζωντανή πηγή γνώσης απόψεων, ιδεολογίας, και ιστορικότητας του γράφοντος. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)