Χωρίς καμία λυρικότητα αλλά αντιθέτως με έντονη κυνικότητα και αποστομωτική ειλικρίνεια ο Μπέρναρντ Σω περιγράφει τα παθήματα του δικού του Πυγμαλίωνα, του καθηγητή Χίγκινς, με μια ταπεινή λουλουδού των δρόμων του Λονδίνου, που έπειτα από ατελείωτες ώρες πνευματικής σφυρηλασίας και εργαστήρια φωνολογίας, καταφέρνει να τη μετατρέψει στη δική του βασίλισσα του Σαβά, στην πριγκίπισσα Ελίζα. Αυτή η απλή στη σύλληψή της ιδέα μια ανέλιξης από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, μέσω της κατάλληλης διαπαιδαγώγησης, μεταμορφώθηκε στα χέρια του δαιμόνιου Ιρλανδού σε ένα αξεπέραστο δημιούργημα που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη βικτωριανή Αγγλία του 1910.