Στην αυγή της δεκαετίας του 1950 η Ελλάδα ακόμα αιμορραγούσε. Γεμάτη αντιφάσεις αναζητούσε τον βηματισμό της μέσα στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού. Διχασμένη, πολιτικά αυτοκτονική, βάδιζε τον δρόμο, χόρευε στον κύκλο, των επόμενων τραγωδιών. Της χούντας και της Κύπρου. Μέσα από το χάος και τις αβυσσαλέες κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις ξεπρόβαλε η ριζοσπαστική και νεωτερική μεσαία τάξη. Σήκωσε στους ώμους της την μεταπολεμική ανάπτυξη, τον εαυτό της και την μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας. Από τα σπλάχνα μιας ανερχόμενης αστικής οικογένειας έζησα τις οδύνες τοκετού της σημερινής Ελλάδας με τα περίεργα μάτια ενός παιδιού. Η παιδική ματιά αποκαλύπτει τις άγραφες αλήθειες της πραγματικής ιστορίας. Σε μια εποχή που "το μέλλον έπαιζε κρυφτό", από τα θραύσματα της μνήμης, Ιστορία και ιστορίες. "Το μέλλον έπαιζε κρυφτό" και για τον Αντρέα. Σε ένα πάμφτωχο πρωτόγονο χωριό της ρημαγμένης υπαίθρου. Το μονοπάτι του ήταν δύσβατο.