Το βιβλίο της Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, «Όταν με βρήκε ο λύκος», από τις εκδόσεις Τύρφη, με μια πρώτη ματιά ασχολείται με το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο. Μόνο που το κάνει με έναν τρόπο λίγο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μας εισάγει μέσα από την έντονη εικονοποιία, τους διαλόγους αλλά και τον ευθύ λόγο του θύματος στο σύνολο της υπόθεσης. Μακριά από ευκολίες, επιπολαιότητες και διδακτισμούς, καταδικάζοντας φυσικά την βία, καταδύεται σε ασυνήθιστα βάθη όσον αφορά τα πρόσωπα του δράματος και τα αθέατα περιστατικά που συγκροτούν το αταβιστικό κομμάτι αυτής της συναναστροφής. Ποιος θα συμφωνούσε άραγε με τη βία; Δημόσια ίσως κανείς, σε κατάσταση ιδιωτικού αναστοχασμού ή εξομολόγησης δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβαίνει, οπωσδήποτε όχι τα θύματα, δεν θα επικροτούσαν τη βία, αλλά και για τον δράστη τίποτε δεν είναι βέβαιο. Τι όμως συμβαίνει και άνθρωποι που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προθέσεις βρίσκονται μπλεγμένοι στον κύκλο της βίας; Τι κάνει το χέρι ενός ανθρώπου να υψωθεί ενάντια σε έναν άλλο άνθρωπο και μάλιστα δικό του; Και αυτός ο άλλος τι αισθάνεται όταν τον χτυπά το αγαπημένο χέρι και γιατί δεν αντιδρά συνήθως με τον αναμενόμενο τρόπο ενός βιολογικού αυτοματισμού άμυνας; Σε ποιο βαθμό είναι οι σκέψεις, οι πράξεις και η καθημερινότητά μας μέρος της συνειδητής και σε ποιο της ασυνείδητης ύπαρξής μας; Τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα, πότε ζούμε στην πραγματικότητα και πότε στην φαντασία μας, πού αρχίζει και πού τελειώνει το σκοτάδι του συσχετισμού μέσα στο οποίο κινούνται θύτης και θύμα; Όπως φαίνεται τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Και όλες αυτές οι διευκρινίσεις είναι μάλλον απαραίτητες για να διαρραγεί αυτό το σκοτάδι -αν μπορεί- και να ξεχυθεί κάποτε στον κόσμο, αλλάζοντας τον κόσμο και τον άνθρωπο, εάν και εφόσον μπορεί να αλλάξει. Το βιβλίο της Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία αφενός να βιωθούν τα γεγονότα της βίας και οι ρόλοι του θύτη και του θύματος, που μόνο μέσω της τέχ