"... άγιος είναι ο άνθρωπος, που χαριτώθηκε από τον Θεό και ζει την κάθε στιγμή σαν να ήταν η πρώτη κι η τελευταία της ζωής του · και από αυτόν τον λόγο μεριμνά να είναι γεμάτη με συγχώρεση, μετάνοια και καλοσύνη, με ομορφιά και μ' όλη την αγάπη, που κουβαλά μέσα του, προς όλους και προς όλα. Πρωτίστως βέβαια προς τον Θεό. Για τούτου και δεν φοβάται τίποτε..." Δεν άκουσα τη συνέχεια. Κάρφωσα τα μάτια μου στα χέρια μου και στα κυκλάκια με το αποχρωματισμένο δέρμα, τις πατησιές της αρρώστιας μου, που μου φάνταξαν σαν αστεράκια κι εγώ παιδί μικρό να θέλω να τα σφίξω στις φουχτίτσες μου, σαν να 'σανε πεντόβολα, για να παίξω. Και δεν κατάλαβα πότε τελείωσε το κήρυγμα, πότε τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ο κόσμος έφυγε κι εγώ μονάχος μέσα στο σπίτι του Θεού, λες και περίμενα τον οικοδεσπότη του..." Ο θαυματουργός όσιος Νικηφόρος ο λεπρός έζησε από κοντά την ασθένεια και τον πόνο πάνω στο ίδιο του το σώμα. Όμως η αρρώστια έγινε γι' αυτόν ο μυστικός δρόμος, που τον στόλισε σιγά-σιγά με πλήθος από χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και που τον οδήγησε στη χαρά του Χριστού...