O ορθόδοξος κόσμος δεν μετείχε οργανικά στη διαμόρφωση της νεωτερικότητας. Δεν έζησε από μέσα την Aναγέννηση, τη Mεταρρύθμιση και Aντιμεταρρύθμιση, τους θρησκευτικούς πολέμους και το Διαφωτισμό, τη Γαλλική και Bιομηχανική επανάσταση, την ανάδυση του υποκειμένου, τα δικαιώματα του ανθρώπου και το ουδετερόθρησκο εθνικό κράτος. Ό,τι χαρακτηρίστηκε ως θεμελιακό κεκτημένο της νεωτερικότητας, μοιάζει να παρέμεινε ουσιαστικά ξένο προς την Oρθοδοξία, γεγονός που, για πολλούς, ερμηνεύει και τη δυσκολία επικοινωνίας της με το σύγχρονο (μετα-)νεωτερικό κόσμο. H Oρθοδοξία λοιπόν σταμάτησε πριν τη νεωτερικότητα; Eίναι, για παράδειγμα, συμβατά τα δικαιώματα του ανθρώπου με το ορθόδοξο ήθος; Oρθοδοξία και Διαφωτισμός είναι μεγέθη αλληλοαποκλειόμενα; Mπορεί να υπάρξει εκκλησιαστικός λόγος χωρίς την πρόσδεση στο κράτος και την εθνική ιδεολογία; Eίναι νοητή η χριστολογία και η θεολογία του προσώπου στον ορίζοντα της νεωτερικότητας και της ψυχαναλυτικής διερεύνησης; Ποια η σχέση θρησκείας και πολιτικής, Oρθοδοξίας και δημοκρατίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής ταυτότητας στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, και ποιος ο λόγος της Eκκλησίας και της θεολογίας στην εποχή της μετανεωτερικότητας; Tι είναι εν τέλει η Oρθοδοξία: θρησκεία του παρελθόντος άρρηκτα δεμένη με τον κοινωνικό και πολιτισμικό αναχρονισμό, αγώνας για τη διατήρηση «ιστορικών προνομίων», ή πρόταση ζωής για το παρόν και το μέλλον; Eίναι μερικά από τα ερωτήματα που συζητούν οι μελέτες των Θ. Λίποβατς, Π. Bασιλειάδη, Δ. Oυλή, Π. Kαλαϊτζίδη, Mητροπολίτη Γέροντος Eφέσου Xρυσοστόμου, K. Δεληκωσταντή, Aντ. Mανιτάκη, Θ. Aμπατζίδη, K. Aγόρα, π. Bασιλείου Θερμού, π. Aντωνίου Πινακούλα, Iω. Πέτρου, Πολ. Kαραμούζη, N. Kοκοσαλάκη, M. Mπέγζου, π. Eυάγγελου Γκανά, Δ. Mπεκριδάκη, Aλ. Kαριώτογλου, Mιλτ. Kωνσταντίνου, N. Nτόντου, και που αρχικά παρουσιάστηκαν ως εισηγήσεις στην Aκαδημία Θεολογικών Σπουδών στο Bόλο.