Το ομώνυμο έργο του Αισχύλου μεταφέρεται αριστοτεχνικά στο σήμερα, αναζητώντας στη σημερινή κοινωνία και στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις τις αλήθειες του παρελθόντος. Ο ποιητής επιλέγει να αγνοήσει τα σημεία στίξης και τους συντακτικούς κανόνες, δημιουργώντας έναν ορμητικό χείμαρρο σκέψεων και συναισθημάτων.Το κάθε ποίημα, από τα εικοσιένα της συλλογής, τιτλοφορείται και από ένα διαφορετικό πρόσωπο του αρχαίου δράματος, και αποτελεί έναν ιδιότυπο μονόλογό του. Μιλούν όλοι: Ο Ορέστης, ο Αγαμέμνονας, η Κλυταιμνήστρα, ο Αίγισθος, ο Πυλάδης, η Ηλέκτρα, ο Ζευς, ο Απόλλωνας και η Αθηνά, αλλά και ο ίδιος ο Αισχύλος, ακόμα και οι θεατές, ενώ στο τέλος τη συλλογή κλείνει ένα ποίημα-έκπληξη, το ποίημα των ζώων, όπου τα ζώα παίρνουν κι αυτά το λόγο, έχοντας παρακολουθήσει αθέατα όλο το δράμα, για να διατυπώσουν τα ζωικά τους συναισθήματα και συμπεράσματα…