Αυτό το βιβλίο, το επιφανειακά άσχετο με την "αγία αλητεία" του "δρόμου", έχει μοναδική θέση ανάμεσα στα μυθιστορήματα του Τζακ Κέρουακ. Γραμμένο σε ελάχιστο χρόνο, αποτελεί το πρώτο μέρος των αυτοβιογραφικών του γραπτών και έχει ως κεντρικό ήρωα τον μεγαλύτερο αδελφό του, που θα πεθάνει από ρευματικό πυρετό όταν ο συγγραφέας ήταν τριών χρόνων. Με φόντο την αμερικανική επαρχία και το θάλπος της ακινησίας της, ο συγγραφέας αγιογραφεί την προσωπικότητα του αδελφού του, ενός παιδιού που με την αθωότητα και τη σοφία του Δωδεκαετούς, παίζει με τα ζώα, με τα πουλιά, ανακαλύπτει το θάμβος της φύσης και βλέπει οράματα με την Παναγία. Το αποτύπωμα του πένθους είναι ορατό πίσω από τις ονειρικές αισθήσεις της παιδικής ηλικίας, όπως και η προσπάθεια του μικρού αδελφού να το βιώσει αναζητώντας την αγνότητα. Μια ήρεμη καταβύθιση στο νόημα και στο εφήμερο της ύπαρξης. "Είναι κι ένα άλλο παλιό όνειρο που είχα δει μ' εμένα να μυξοκλαίω κολλώδης, εκείνη τη νύχτα, στη σάλα, πλάι στο φέρετρο του Ζεράρ, δεν τον βλέπω μέσα στο φέρετρο αλλά αυτός είναι εκεί, το φάντασμά του, καφετί φάντασμα, κι εγώ αρρωσταίνω μες στα χαρτιά μου (τα χαρτιά μου όπου γράφω, η αναθεματισμένη "λογοτεχνική σταδιοδρομία" μου, κυρίες και κύριοι) και ο λόγος όλος που γι' αυτόν έγραψα ποτέ και πήρα βαθιά ανάσα και πάλεψα μάταια με στυλογράφους, μια μεγάλη περιπλάνηση με αδικαιολόγητα Χρησιμοποιήσιμο μολύβι, ναι, ο λόγος όλος ήταν ο Ζεράρ [...]".