Η «Ονειροθήκη» της Φαίης Αναγνώστου είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της που βλέπει το φως. Η ποιήτρια κοιτάζει μακριά, τη γραμμή του ορίζοντα, και οι αντένες της είναι στραμμένες στην πόλη, εκεί όπου η κοινωνία κινείται. «Ο λόγος που αναγράφεται είναι τίμιος και μονολεκτικός, άρα, ψευδής κι ασύστολος…» Ο λόγος της δεν φτιασιδώνει ό,τι αγγίζει, «πέθανε ένας Θεός χθες. Τα μάρμαρα πήραν πίσω όλα τα χρόνια της ξηρασίας». Η «Ονειροκριτική» της ριζώνει στις πέτρες του Κρητικού τοπίου. «Δεν σου ζήτησα να διανύσεις τα νησιά μας με τα πόδια». Ο «Άνθρωπος» «είδε, λέει, τα πουλιά και ηρέμησε». Η τριγωνομετρία και τα μαθηματικά φιλοξενούν τους στίχους της, και τα ποιήματα μοιάζουν κάποιες στιγμές με «Απλή σκέψη υποθετικών λόγων», ώσπου ο «Χρονοθάνατος» να θέσει τους δικούς του κανόνες… «Μπορεί να μη βλέπω σκιές στον τοίχο όμως τις βλέπω στα χαρτιά». Παρόλα αυτά «it’s a safe country». «Ζω σε μία ασφαλής χώρα. Τα πουλιά εδώ κοιτάζουν τους καθρέφτες νομίζοντας πως έχουν συντροφιά…».