Πόσες φορές ακούσει έχω «Δεν είμαι εγώ άνθρωπος τέτοιος». Κι όμως, είσαι αυτά κι άλλα τόσα Που ούτε να φανταστείς δεν έστερξες Σε υπόγειες στοές, σε μεταλλεία σφραγισμένα Που ξεχάστηκαν στον χρόνο. Του σώματος η θλίψη Της ψυχής η κούραση Είναι βουνά που πρέπει ν’ ανέβεις Βράχοι που πρέπει να σύρεις Αν θες ν’ ακούσεις Της άλλης όχθης τους μυστικούς ψιθύρους