H έρευνα για την ελληνική σκηνική ιστορία της σεξουαλικότητας παραμένει πεδίο υποφωτισμένο στην ελληνική θεατρολογική επιστήμη. Εκτιμώντας ότι η πολιτική των ταυτοτήτων κατέστησε τα θέματα κοινωνικού φύλου θεμελιώδη στην κουλτούρα του τέλους του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα, η ανά χείρας μονογραφία επιχειρεί να οργανώσει μια γενεαλογία αναφορικά με τις αντιπροσωπεύσεις της ομοερωτικής θεματολογίας στην ελληνική σκηνή. Μέσα από τη συστηματική πρωτογενή έρευνα και τη σύνθεση των τεκμηρίων (παραστασιογραφία και κριτικογραφία) και αρύοντας στοιχεία από την κοινωνιολογία της σεξουαλικότητας, την γκέι και λεσβιακή ιστορία και την κουίρ θεωρία, εντοπίζονται τα συναφή έργα από την παγκόσμια δραματουργία που παρασταίνονται στην ελληνική σκηνή και εξετάζονται το ύφος των παραστάσεων και οι διαδικασίες πρόσληψής τους.