Τα "Οιστρογόνα" αποτελούν ένα ταξίδι στο χάος. Ποίηση βαθιά αυτοβιογραφική και τρεμάμενη σαν το ανθρώπινο είδος. Ένα ανθρώπινο είδος -που η δημιουργός ευελπιστεί- στον παρόντα τόμο να βρει μία συνοδοιπόρο. ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ Όπως ο λύχνος που σβήνει μονάχος του σαν σώσει το λάδι, μη λησμονήσεις ποτέ πόσο για σένα, ναι, μόχθησα. Περασμένος και συ, όπως θα υπάρξουμε όλοι· και ούτε η γη θα μας αλλάξει ούτε η θάλασσα μα ένας όρκος επάνω στο φεγγάρι· που θα μας πάει πιο γρήγορα από εκατό φωτισμένα αστέρια που λάμπουν σαν τα μάτια αισχρού δολοφόνου.