Ο Χρόνος, που κάποτε ήτανε μαζεμένος σαν κουβαράκι στα ιλιγγιώδη ποσόστα της αφάνταστης μικρο-ΰλης, ξεχύνεται σαν ποτάμι, και σαν βέλος που ξεπετάγεται από βίαιο ύψος περιφρονώντας τα ερέβη του θανάτου. Η φύση, ακολουθώντας τους νόμους της, από την γέννηση ως τον θάνατο, φτάνει σε ένα τέλος: σε μια μαύρη οπή και από εκεί θεάται τον υπερσυμμετρικό εαυτό της μετουσιωμένο σε φως. Με τον ίδιο τρόπο στεφανώνεται η πνευματική πορεία του ανθρώπου ο οποίος διακατέχεται από το άγχος να υπερβεί τα υλικά δεσμά του. Οδηγεί τα βήματά του πέρα από την φυσική του κατάσταση και θα το ονομάσουμε φιλοσοφικό άγχος.