Από το 1974 έως το 1988 το πιο συνηθισμένο είδος αναπηρίας που παρουσιαζόταν στα παιδικά λογοτεχνικά βιβλία ήταν ήρωες με κινητικά προβλήματα και προβλήματα όρασης -με μια τάση μείωσης από το 1989 και μετά. Από το 1989 έως το 1996 άρχισαν να γράφονται παιδικά λογοτεχνικά βιβλία που αναφέρονταν και σε άλλα είδη αναπηριών · τα περισσότερα όμως, εξακολουθούσαν να αφορούν ορθοπεδικές και αισθητηριακές δυσκολίες. Παρουσίαση ατόμων με Νοητική Υστέρηση παρατηρείται όχι μόνο στα βιβλία, αλλά και στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, η δύναμη των οποίων για τη δημιουργία εικόνων σχετικών με την αναπηρία στο μυαλό των παιδιών και των εφήβων δεν πρέπει να υποτιμάται · ας μην ξεχνάμε ότι ο Κάπτεν Hook, ο Πινόκιο και άλλοι είναι περισσότερο γνωστοί στα παιδιά από τις ταινίες παρά από τα βιβλία. Τα βιβλία που αφορούν τα άτομα με Νοητική Υστέρηση δεν αυξήθηκαν, εν αντιθέσει με εκείνα που αφορούν τον αυτισμό. Σχεδόν λίγο περισσότερα από τα μισά βιβλία που αξιολογήθηκαν από τις Dyches και Prater (2005) παρουσιάζουν χαρακτήρες με αυτισμό και τα υπόλοιπα με νοητική υστέρηση. Η αύξηση της παρουσίασης των ατόμων με αυτισμό μπορεί να εξηγηθεί λόγου της αύξησης των διαγνώσεων (Fombonne, 2003, στο Dyches & Prater, 2005), καθώς σε προηγούμενη έρευνα (Dyches και συν., 2001), μόνο ένα 25% των ηρώων είχαν αυτισμό και κανένας δεν ήταν Asperger, εν αντιθέσει με πιο πρόσφατη έρευνα όπου σχεδόν οι μισοί ήρωες ήταν Asperger. Από τους 17 ήρωες με Νοητική Υστέρηση οι 7 (41%) είχαν σύνδρομο Down σε σχέση με το 66% της προηγούμενης έρευνας. Τα αποτελέσματα προηγούμενης έρευνας έδειξαν ότι οι συγγραφείς προτιμούσαν να παρουσιάζουν την αναπηρία σαν ένα χαρακτηριστικό του ατόμου και όχι να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο στην ιστορία. Στα βιβλία με ήρωες παιδιά με σύνδρομο Down, αυτή η ανάγκη είναι πιο εμφανής καθώς η αναπηρία σπανίως αναφέρονταν.