Η μελέτη της «Αρχαιότητας» σηματοδοτεί την περιπέτεια της ευρωπαϊκής ψυχής. Από την «Αναγέννηση» ιδίως και εντεύθεν η εν λόγω μελέτη συνδέεται αξεδιάλυτα με τις όποιες εκτιμήσεις περί του εκάστοτε ενεστώτος καταλύοντας την όποια υποτιθέμενη ουδετερότητα και καταλείποντας βαριά κληρονομιά για τους κάθε φορά επερχομένους. Η έρευνα περί τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ιδιαιτέρως όταν αυτή άπτεται ζητημάτων αιχμής όπως η θρησκεία και η λατρεία, είχε ανέκαθεν τον χαρακτήρα αντιδιαστολής προς το γε νυν έχον απεπειράτο, καταδικάζοντας ή εξαίροντας τους περί ου ο λόγος τομείς του αρχαίου βίου, να εξάρει ή να καταδικάσει, αντιστοίχως, φαινόμενα και συμπεριφορές σύγχρονα προς τους ερευνητές. (...)