Ποιήματα με αμεσότητα και συγκεκαλυμμένη οργή [...] Την τάση για ταύτιση που υπάρχει στην ποίηση του Νίκου Μοσχοβάκου τη συναντούμε σε όλα τα ποιήματά του - αναρωτιέμαι αν αυτό αποτελεί μια διάθεση για φυγή και λησμονιά περισσότερο, ή απόρριψη που πηγάζει από μια βαθιά ενοχή... Όμως ο ποιητής φαίνεται να έχει ανακαλύψει τη δική του ταυτότητα, το εγώ με όλες τις ιδιαιτερότητές του [...] (Βερονίκη Δαλακούρα, εφ. "Η Καθημερινή", 19/5/2009) ΥΙΟΙ ΤΩΝ ΙΩΝ Δύο ιοί συναντήθηκαν στον σπλήνα. Αφού αντάλλαξαν τυπικές χαιρετούρες αποφάσισαν να μεταβούν χάριν αναψυχής οικογενειακώς στο συκώτι. Ύστερα από ένα συναρπαστικό μα επίπονο ταξίδι κι αφού διήλθαν τριχοειδή αγγεία φλέβες κι αρτηρίες προσάραξαν στο άγνωστο ηπατικό τοπίο. Αίφνης οι απερίσκεπτοι έφηβοι υιοί των ιών θέλοντας να δείξουν πως αυτονομήθηκαν, απομακρύνθηκαν κι άρχισαν να γλεντοκοπούν. Τότε ήταν, αγάπη μου, που άκουσα να λες, ανεβαίνει ο πυρετός μου πάλι κι έχω ρίγος. Δώσ' μου το χέρι σου.