με ύπνους δονκιχωτικούς, πηγαίνουμε, μ' αρνητικό βάρος σε σπειροειδείς τροχιές και λοξή βαρύτητα παγιδευμένοι σε άμπωτες, φλερτάροντας κόκκινες πλημμυρίδες κάτω από νοσταλγικό φως ουτοπίας να τοποθετήσουμε τον πικάντικο χρόνο μας σε καινούριες εφαρμογές του ανεξάντλητου πέρα από τις ψηλαφιστές αναζητήσεις χαμένων μυστικών και μηδενόφρακτης οδύνης. (...)