Ὁ ἔρωτας στὴν ποίηση τοῦ Ἀδαμίδη δὲν εἶναι ἀρρώστια, εἶναι βάλσαμο. «Ἐσὺ ποὺ μ’ ἔμαθες νὰ φεύγω ἀπὸ ἐκεῖ / ὅπου ποτὲ δὲν ἤμουνα στ’ ἀλήθεια (…) Ἐσὺ ποὺ μ’ ἔκανες αἰώνιο / ἔστω γιὰ λίγο / ὅμως τόσο πολύ». Ὑπάρχει μιὰ δεξαμενὴ ποιημάτων, τόσο διαφορετικὰ τὸ ἕνα ἀπ’ τὸ ἄλλο, ποὺ καὶ μόνο ἀπὸ τοὺς τίτλους τους γοητεύεσαι: «διὸ καὶ ἄγαν ἐγγὺς ὢν/ πόρρωθεν ἐδόκει βοᾶν» («Γιὰ αὐτὸ ἂν καὶ δίπλα της ἦταν, ἐκείνη τὸν ἄκουγε ἀπὸ μακριά», θεόκριτος «Παραλλαγὲς γιὰ φλάουτο καὶ πιάνο – γιὰ μία σταχοπούτα». “Casa blanca”. Ποὺ βέβαια κλείνει τὸ μάτι στὴν ὁμώνυμη ταινία μὲ τὸν Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ καὶ τὴν Ἴνγκριντ Μπέργκμαν. Ὅσο γιὰ «τὸ φιλί σου» μοῦ ἔρχεται ξανὰ στὸ νοῦ τὸ «Ἐπίγραμμα» τοῦ Ὀδυσσέα Ἐλύτη: «πρὶν ἀπ’ τὰ μάτια μου ἤσουν φῶς / πρὶν ἀπ’ τὸν Ἔρωτα ἔρωτας / κι ὅταν σὲ πῆρε τὸ φιλὶ / Γυναίκα», ποὺ ὑπάρχει καὶ στὸν πρόλογό μου τῆς πρώτης συλλογῆς του.Ότι δεν είχες πουθενά αλλού.