Γίνεται ένα σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα να έχει ένταση, γρήγορο ρυθμό και ανατροπές χωρίς να στερείται βάθους; Γίνεται αυτό το... βάθος να μην το εκφράζει ο συγγραφέας με σουρεαλιστικές αρλούμπες, που καταλαβαίνει μόνο ο ίδιος και ο κύκλος του; Γίνεται, ακόμα, να μιλήσει κανείς για τον εμφύλιο και την πολιτική γενικότερα χωρίς να δείχνει ότι έχει καταπιεί την γλώσσα του; Γίνεται επιτέλους η μετριότητα να πάψει να θεωρείται επανάσταση; Υπάρχει ελπίδα εν γένει; Σε αυτά και άλλα ακόμα φιλοδοξεί να απαντήσει ο θεός της Φιλοθέης.