«Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα ποιήματα της Αντόνια Πότσι έχουν περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, αποτυπώνοντας πολύ συχνά στιγμές ζωής και εικόνες φευγαλέες. Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με την καταγραφή αναμνήσεων από τοπία και από τη σχέση της με τους γονείς της, διαπερνούν την εφηβεία της, που σημαδεύτηκε από τον έρωτά της για τον καθηγητή Τσέρβι, καθώς και από τη σχέση που για αρκετά χρόνια διατήρησε μαζί του, και φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής της, με σκηνές που παραπέμπουν συχνά στα ταξίδια της. Πέρ’ από όλους τους τόπους και τα πρόσωπα όμως που καταγράφονται, κυριαρχεί το εσωτερικό ταξίδι της Αντόνια στα βάθη του ευαίσθητου ψυχισμού της –τον οποίο κανείς δεν μπόρεσε να κατανοήσει (και αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ίσως έφερε το πρόωρο τέλος της)– καθώς κι ένας στόχος σχεδόν μεταφυσικός: η αποκάλυψη της κρυμμένης αρμονίας των πραγμάτων». «Να μην έχεις έναν Θεό να μην έχεις ένα μνήμα να μην έχεις τίποτα σταθερό παρά μονάχα ζώντα πράγματα που ξεγλιστρούν» Α. Π., «Κραυγή»