Ο πολύς Πλάτων από αφέλεια ή από προσωπική του ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια έπλασε τον δικό του Σωκράτη, πολλούς μύθους, το "γενναίο ψέμα" και την ερμαφρόδιτη έννοια του "σοφού βασιλιά" ή του "βασιλιά σοφού", για να εξαφανίσει την έννοια της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία, ως ολιγαρχικός, μίσησε, τόσο ως έννοια, όσο και ως πολίτευμα. Δεν μπόρεσε, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία και παρά την ιδιοφυΐα του, να καταλάβει πως η απόπειρα μεταστοιχείωσης της εξουσίας σε σοφία ή και της σοφίας σε εξουσία αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και καταφυγή στην μεταφυσική, αποτελεί πνευματική αλχημεία, που εξελίσσεται σε πνευματική πανούκλα. Κι αυτό το πνευματικό ολίσθημα του Πλάτωνα δεν έγινε από καλή πρόθεση, γιατί καμιά καλή πρόθεση δεν κινείται από το εξουσιαστικό πάθος και δεν καταλήγει στο μίσος που φτάνει μέχρι την συκοφαντία, την υστερία και το κάψιμο βιβλίων που εκφέρουν διαφορετική ή και αντίθετη άποψη από την δική του. Ο Πλάτωνας, με την μάσκα του πλατωνικού Σωκράτη και τις ναΐφ αεροθεωρίες του γύρισε την φιλοσοφία ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω, και την άφησε να μετεωρίζεται και να υποστηρίζει αδιανόητα, ανούσια και επικίνδυνα πράγματα, όπως λ.χ. πως ο αυθύπαρκτος υλικός κόσμος στον χώρο και στον χρόνο, δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός της αρχέτυπης τάχα ιδέας του 'θεού δημιουργού', χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πως είναι λογικότερο να δεχτεί την αυθυπαρξία του αισθητού, πραγματικού, υλοενεργεικού και, κατά τον Θαλή και τους φυσικούς φιλόσοφους, κατανοητού και απερίγραπτου κόσμου, παρά να υποστηρίξει την αυθυπαρξία ενός αυθαίρετου, αόρατου, ακατανόητου και απερίγραπτου με την λογική και την επιστήμη, "μη όντος-όντος", "θεού", αλλά χωρίς δημιουργό, -πως η εξουσία και μάλιστα στην μορφή της τυραννίας, που σημαίνει βία, αδικία, ανισότητες, σκοταδισμό, καταπίεση των αδύνατων, εξοντωτικό ανταγωνισμό, γενοκτονίες, καταστροφή και πόλεμο, δεν μπορεί να είναι σοφή και δίκαιη στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, εκτός αν, για τον Πλάτωνα, δε