«Βγήκαμε ενώ η καταιγίδα μαινόταν ασταμάτητη, και ο πατέρας έπιασε τα χέρια του Αντρέα - φειδωλοί, όπως πάντα, σε φιλιά και συναισθηματικές εξάρσεις οι Μακεδόνες. Αλλά δεν έλεγε να τ' αφήσει. Πιστέψαμε πως θα στριμωχνόμασταν όλοι με κάποιον τρόπο στο ξένο αυτοκίνητο. Ο Αντρέας εξήγησε πως δεν θα ήταν φρόνιμο να παρατήσουμε το δικό μας στη μέση του πουθενά. Κινδυνεύαμε να το βρούμε χωρίς λάστιχα, υαλοκαθαριστήρες -πολλοί οδηγοί τους έβγαζαν το βράδυ για να τους επανατοποθετήσουν το πρωί-, ίσως και χωρίς μηχανή... θα έμενε ο ίδιος να το φυλάει και θα μας οδηγούσε ο φίλος του στο Βουκουρέστι. Η θεία μάς περίμενε. Ο πατέρας συμφώνησε αμέσως, αλλά δήλωσε πως θα έμενε κι αυτός εκεί. Καθώς απομακρυνόμασταν, γύρισα προς τα δυο αδέρφια στο αυτοκίνητο. Είχαν ανάψει το φως του θαλάμου και παρατηρούσαν τα χαρακτηριστικά του προσώπου, ο ένας του άλλου. Την επομένη μας είπαν πως δεν κοιμήθηκαν καθόλου το βράδυ. Μια πρώτη προσπάθεια προσέγγισης. Τριάντα χρόνια είχαν ζήσει χώρια.»