Ένα 14χρονο αγόρι υποβάλλεται σε ανελέητα μαρτύρια από τους συμμαθητές του μόνο και μόνο επειδή υποφέρει από στραβισμό. Αντί να αντισταθεί ή να ζητήσει βοήθεια, απλώς σιωπά. Η μόνη που αντιλαμβάνεται τι περνάει είναι μια συμμαθήτριά του η οποία υφίσταται παρόμοια μεταχείριση. Μέσα από τις διηγήσεις του αγοριού η Καβακάμι εμβαθύνει στο ζήτημα του τραύματος δίνοντας φωνή τόσο στα θύματα όσο και στους θύτες. Καταθέτει έναν ευρύτερο προβληματισμό για τις έννοιες του καλού και του κακού και ασκεί κριτική στην κοινωνία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους πιο αδύναμους.