[...] Έφερε μπροστά του την εικόνα των μεταλλικών κιβωτίων. Οι ένοικοι των ούτε αγωνιούν ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν. Είδε τις καταπακτές που διαπερνούν τα απανωτά οστεο-φυλάκια και φτάνουν μέχρι τον ρογχώδη και πα-φλάζοντα ποταμό στον οποίο ταξιδεύουν οι ψυχές και καταδύονται "μέχρις Άδου ταμείον". Εκεί, στον έβδομο ουρανό. Υπογείως. Η κατάδυση του σταμάτησε και αισθάνθηκε το σώμα του όρθιο, μπροστά σε μια μεγάλη και βαριά ξύλινη πόρτα... Ένα καυστικό αφήγημα, στο οποίο αποτυπώνονται πτυχές της σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνίας μέσα από το ιδιάζον σκηνικό ενός οστεοφυλακίου καθώς και του διαχειριστή του.