Ο νυχτοπαρωρίτης Πέτρος Πρωτομάστορας είναι ένας εναπομείναντας φαντάρος του Έπους του '40. Ζει στις ακτές της βόρειας ηπειρωτικής ενδοχώρας, στα πέτρινα χρόνια, άστεγος, βολεύεται σ' ένα παγκάκι, με μόνη περιουσία του μια ξεθωριασμένη χλαίνη. Αυτός και είναι και δεν είναι ο ευφάνταστος 'Δον Κιχώτης' του Θερβάντες, ο περιπλανώμενος της 'Πείνας' του Χάμσουν, ο εύθυμος 'Ζορμπάς' του Καζαντζάκη, ο πονεμένος 'τρελός' του Ντοστογιέφσκι, ο βαλκάνιος στο 'Γεφύρι του Δρίνου' του Ίβο Άντριτς. Αν και νηστικός, του φτάνει μια ψαρόσουπα, δεν τον ανησυχεί η πρόκληση της πείνας, ούτε τ' ανδραγαθήματα με ανεμόμυλους, έχει τον κόσμο του, άλλα σχέδια βουίζουν στο κεφάλι του, με τους παράλογους εσωτερικούς μονολόγους και τα σπαράγματα της βουβαμάρας. Η μοναξιά κι ο αποκλεισμός τον μαραζώνει και παλεύει εντός του για μεγάλες, φανταστικές αλλαγές, αναθεωρώντας οπτασιακά κάστρα, ανοίγοντας ονειρικές σήραγγες, χτίζοντας επιθαλάσσια γεφύρια, για να λυτρωθεί ο εγκλωβισμένος κόσμος. Ένα ονειρικό ποιητικό μυθιστόρημα, απ' τα σπάνια του είδους, που κινείται ανάμεσα στον μύθο και την ιστορία, περιγράφοντας τον εσωτερικό κόσμο ενός αλλοπαρμένου με στοιχεία ρεαλισμού, σουρεαλισμού και μαγικού ρεαλισμού μέσα από τα οποία διαφαίνονται βαθιά μηνύματα