«Δεν µπορούµε να ξεχνάµε, αλίµονό µας, ούτε τα οδυνηρά πώς και γιατί ούτε, πάνω απ’ όλα, το µέγα κόστος της, όπως το µαρτυρεί η ανοιχτή εθνική πληγή της Κύπρου!» γράφει για πολλοστή φορά ο αξιόλογος φιλόλογος και συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης στο βιβλίο του Ξορκίζοντας Φαντάσµατα. Με αυτά τα ερωτηµατικά έχουν ζήσει κι έχουν στήσει τα σκηνικά της ζωής τους η Ελένη, από τον Καραβά της Κερύνειας και µεγαλωµένη στην Αµµόχωστο, κι η Ιφιγένεια, από το χωριό των βουνών. Ο Νικόλας, συµπαραστάτης στην Ελένη σε όλη του τη ζωή, οι αδελφές του, η παιδική συντροφιά τους... Ο Μενέλαος που έγινε Πάρις και του ’κλεψε την Ελένη... Ο Μιχάλης της Ιφιγένειας, που η ψυχή της τον γυρεύει και τον ζωντανεύει... Όλα είναι µια ιδέα. Οι άνθρωποι, κάτω απ’ το στέγαστρο της αναγκαιότητας, καταφέρνουν να κρατούν τα τιµαλφή τους. Βαλσαµώνουν τα κυκλάµινα κάτω απ’ τα βλέφαρά τους, και το διακριτικό, σχεδόν ανεπαίσθητο άρωµά τους έχει αποτυπωθεί στο δέρµα τους, σ’ όλο τους το κορµί. Και τα προσφέρουν χωρίς φειδώ, «µνήστρα» σ’ όσους αγαπούν. Ανθρώπους και πατρίδα!